สืบเนื่องจากบทความตอนก่อน อ่านแล้วคงเศร้ากันน่าดู เพราะฉันเองก็เศร้าไม่น้อยตอนที่เขียนบทความนั้น มาคราวนี้ ถึงเวลาที่ความเศร้าจะหายไปบ้าง เพราะฉันมีข่าวดีมาบอก เราเจอบ้านใหม่ของหมีแล้ว น่าอยู่มาก บ้านของหมีตั้งอยู่ในสวนเนื้อที่หลายไร่ ร่มรื่นน่าอยู่ และตั้งอยู่ใกล้วัดสวนพริก หมีได้วิ่งเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ หมีคงมีความสุขกว่าอยู่กับฉันมาก หวังว่า หมีคงลืมความทรงจำอันโหดร้ายๆ ที่เราสองคนร่วมกันเจอะเจอมา และหวังว่า หมีคงได้นอนในที่มิดชิด เพราะฉันกลัวยุงกัดหมี ส่วนฉัน เมื่อได้รับรู้ว่าหมีมีความสุขดีเช่นนี้ ความทุกข์ใจของฉันก็คลายลงบ้าง และขอขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ฉันกับหมี โดยเฉพาะช่างภาพจำเป็นทั้งสองสาว
ในรูป หมีเฝ้าอยู่หน้าบ้าน น่าแปลกใจ ที่หมีไม่เห่าน้องๆ ของฉันที่ไปถ่ายรูปมาให้เลย ทั้งๆ ที่ธรรมดาแล้ว หมีจะดุมากและเห่าเสียงดังเมื่อเจอคนแปลกหน้า หรือหมีจะรู้สึกได้ว่าพวกเขาคือกัลยาณมิตรของฉัน 
วันเข้าพรรษาปีนี้ ฉันทำบุญครั้งใหญ่ให้วัดสวนพริก ต.แม่เหียะใน อ.เมือง เชียงใหม่ ด้วยหวังว่าผลบุญครั้งนี้ จะอุทิศไปถึงพ่ออันเป็นที่รักของฉัน และขออธิษฐานให้ผลบุญที่ฉันทำนี้ ให้ชาติหน้า ฉันกับหมีได้อยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ต้องจากกันอย่างเจ็บปวดแบบชาตินี้อีก เพราะเจ้าของหมีคนใหม่ เจ้าของบ้านหลังนี้ เป็นผู้ช่วยพระสงฆ์ซึ่งมีอยู่องค์เดียวในวัด ก่อสร้างวิหารหลังนี้ นอกจากนี้ ขอขอบคุณพี่ชายใจดี ที่ช่วยทำบุญสร้างวิหารครั้งนี้ ขอให้ผลบุญนี้ส่งผลให้เขามีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรง ไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียน
2 ความคิดเห็น:
ยังไงหนูก็รู้สึกว่าหมียังนึกถึงพี่อยู่เสมอ เหมือนกับหมีก็อยู่ในใจพี่ พี่ก็อยู่ในใจหมี ใช่วันนั้นพอเรียกชื่อเขา เขาไม่เห่าหนูเลย อาจเป็นไปได้ว่าเขารู้สึกคุ้นเคยกับหนู แต่อาจจะลางๆ อยากบอกพี่ป๊อปว่า หมีมีความสุขแน่นอนเขามีอิสระ และเราโชคดีที่ยังได้รู้ความเป็นไปของเขา ซึ่งถือว่าเขายังอยู่ในชีวิตเรา เพียงแต่ไม่ได้อยู่กับเราเท่านั้นเอง
ช่างภาพสาว(โสดสนิท ศิษย์ส่ายหน้า)
ขอบคุณในกำลังใจจ้า สู้ๆ fighting เนอะ
แสดงความคิดเห็น