ฉันนึกจะเขียนเรื่องนานแล้ว ตั้งแต่หลังจากแม่เสียใหม่ๆ แต่รอรวบรวมพลังใจทั้งหมดที่จะมาเล่าผักกาดจอของแม่ให้ฟัง แม่ชอบกินผักกาดจอมาก แกงของแม่อร่อยไม่เหมือนใคร เป็นรสชาติที่คุ้นมาตั้งแต่เด็ก แม่มักจะซื้อผักกาดจอกับแม่ค้าแปม แปม ที่ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาขายถึงในบ้าน แล้วก็บีบแตรเสียงดังแปม แปม จนกลายเป็นฉายา ว่า แม่ค้าแปมแปม
หนึ่งวันหลังจากแม่จากฉันไป ฉันเก็บข้าวของๆ แม่ใส่กล่อง จากนั้น ฉันเปิดตู้เย็นเพื่อจะทำความสะอาด ฉันมองเห็นขนมจีนน้ำยา ที่น้าเอามาให้เมื่อวาน แม่บอกว่า น้าเอามาให้ แต่แม่ไม่ทานเพราะกลัวจะท้องเสีย จึงเก็บไว้ให้ฉันทาน ไม่น่าเชื่อว่า พอฉันเปิดตู้เย็น เห็นสิ่งต่างๆ เหล่านี้ คำพูดของแม่ พรั่งพรูออกมาเข้าหูฉันเรื่อยๆ ฉันรับรู้ถึงความห่วงใยของแม่ คงเพราะแม่ห่วง กลัวว่าฉันจะหิว จึงเก็บขนมจีนไว้ให้
ยิ่งร้ายไปกว่านั้น ฉันยังมองเห็นผักกาดกวางตุ้ง หรือที่บ้านเราทางเหนือเรียกว่า ผักกาดจอ วางอยู่บนช่องใส่ผัก ฉันอดทนไม่ไหวต่อไปอีกแล้ว ผักกาดของแม่ยังสดอยู่ตู้เย็น รอแม่จะมาแกงในวันนี้ แต่เรื่องราวในชีวิตของคนเราช่างเปลี่ยนแปลงไปง่ายดาย เมื่อวานแม่ของฉันตั้งใจจะแกงผักกาดจอกินอยู่แท้ๆ แต่พอวันนี้ แม่ฉันกลับไม่มีโอกาสได้ทำเช่นนั้นแล้ว ฉันร้องไห้โฮเมื่อเห็นผักกาดจอในตู้เย็นนั่นเอง ฉันคิดถึงแม่ เราจากกัน โดยที่ยังไม่ได้ร่ำลากันแม้แต่น้อย และที่แย่ที่สุดคือ ฉันยังไม่เคยบอกรักแม่แม้สักครั้ง
ถึงฉันจะเป็นคนไม่ดีเท่าไหร่ ในสายตาของตัวเอง ก็พอจะยังปลอบใจตัวเองได้บ้างว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันทำดีกับแม่ที่สุดแล้ว ฉันอยู่กับแม่ ไม่ทิ้งแม่ไปไหน ฉันมักจะหาของอร่อยๆ ให้แม่ทาน สิ่งที่ซื้อให้แม่ทาน ต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดหรือแพงที่สุดให้แม่ ฉันว่าถึงจะเกิดอะไรขึ้น เราสองคนก็ยังมีเส้นใยแห่งความเป็นแม่ลูกเชื่อมโยงเราสองคนเอาไว้ ถึงเราผ่านเรื่องร้ายๆ ด้วยกันมามาก แต่ฉันก็รักผู้หญิงคนนี้อยู่ดี ผู้หญิงคนเดียวที่เป็นคนให้ชีวิตให้กำเนิดฉันขึ้นมาบนโลกในบนนี้ อย่างน้อยฉันก็ไม่เสียใจว่า ฉํนได้ทำดีที่สุดแล้ว
ทุกวันนี้ พอมองเห็นผักกาดกวางตุ้ง หรือผักกาดจอทีไร อดนึกถึงแม่พาณี ของฉันไม่ได้สักที ไม่มีคราวไหนเลยที่ฉันจะไม่นึกถึงแม่
