วันส่งท้ายปีเก่า

วันส่งท้ายปีแบบนี้ อยากบอกจัง ว่ารักผู้ชายคนนั้นที่ซู้ด...เขาจะเป็นอย่างไรก็ช่าง ก็รักอยู่ดี
หรือชีวิตจะลิขิตมาแบบนี้

รักแบบไม่เบียดเบียน

ความรักของฉัน คือรักแบบไม่มีกิเลส ไม่เบียดเบียน ไม่ทำให้ผู้เป็นที่รักต้องเดือดร้อน ทุกข์ใจ

เมื่อถึงเวลาต้องจากกัน

บทความนี้ ฉันขอมอบให้รถคู่ใจ ที่ตอนนี้ ได้กลายไปเป็นรถของคนอื่นเสียแล้ว
รถคันนี้ ผ่านทั้งช่วงเวลาดีๆ และช่วงเวลาที่ร้ายๆ มากับฉัน
มีความทรงจำดีๆ หลายอย่าง ทิ้งไว้ในรถคันนี้
ฉันซื้อรถคันเก่าในราคา 370,000 มาจากเจ้าของเดิม ประมาณเดือนพฤษภาคม 2547 ก่อนจะซื้อคันนี้สองสามเดือน ฉันประสบอุบัติเหตุรถชนต้นไม้ รถพังยับเยิน และขาฉันก็เกือบพังเช่นกัน นี่เป็นเหตุผลว่าเพราะเหตุใดฉันจึงเลือกซื้อรถที่มีเกียร์ออโต้ เนื่องจากหลังเวลาพักฟื้นอยู่บ้าน 2 เดือน ก็มีอันจะต้องขับรถไปทำงานแล้ว ทั้งๆ ที่ตอนที่ได้รถมา ขายังเข้าเฝือกอยู่เลย ช่างน่าขันที่ทุลักทุเล พยายามยัดขาพร้อมเฝือกอันเบ้อเริ่มเข้าไปในรถ
รถคันนี้ แม่ดีใจมากที่ได้นั่ง เพราะนี่เป็นรถใหม่ที่สุดที่ฉันเคยขับ น่าเสียดายที่พ่อไม่มีโอกาสได้ร่วมชื่นชมกับเรา
รถคันนี้ พาแม่ไปโรงพยาบาล แทบนับครั้งไม่ถ้วน ไปทุกเดือนเพื่อพาแม่ไปพบหมอตามนัด ไปทุกเดือนเพื่อไปรับยาแทนแม่ บางครั้ง และมีบางครั้ง ที่ต้องพาแม่ออกจากบ้านกลางดึกเพื่อพาแม่ไปโรงพยาบาล มีอยู่ครั้งหนึ่ง แม่หายใจไม่ออก อาการแย่มาก แต่แม่ก็ช่างรอบคอบที่พกยาพ่นติดตัวมาด้วย แม่พ่นยาเองมาในรถ จนคุณหมอชมว่าคุณยายมีสติดีมากๆ ถ้าแม่ไม่พ่นยา จะอันตรายอย่างยิ่ง
เจ้าโซลูน่าคันนี้ พาฉันกับแม่มาโรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัย แทบทุกครั้งที่มีเหตุการณ์ฉุกเฉินเกิดขึ้น
รถคันนี้ ทำให้ฉันได้มีโอกาสได้เดินทางไปเชียงรายกับคนที่ฉันรัก ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีและมีค่ามากที่สุดทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน สิ่งเหล่านี้ถือว่าเป็นของขวัญจากพระเจ้า และคงเกิดขึ้นไม่บ่อย เขาเป็นใครบางคนที่เพียงแค่นึกถึง หรือกำลังจะเขียนถึง แล้วก็ทำให้เกิดอาการคัดจมูก น้ำตาซึม อันเนื่องมาจากอาการคิดถึงและอื่นๆ ทุกครั้ง
ความรักที่เกิดขึ้นห้ามกันไม่ได้ แต่ก็เฝ้าบอกตัวเองให้รู้จักรักอย่างพอเพียง แค่ได้มีโอกาสพบเจอกับความรู้สึกดีๆ และคนดีๆ แบบนี้ ก็เพียงพอแล้วกับชีวิตที่เหลืออยู่ แค่รัก ก็พอแล้ว...
รถคันนี้ ยังพาฉันโดดเรียนไปซื้อซีรียส์ที่แม่สายอีกรอบ ทริปนี้น่าขำมาก เพราในตอนแรกตั้งใจจะขับรถไปเรียนหนังสือตามปกติ แต่เปลียนเส้นทางไปเชียงรายซะงั้น ทำยังกับแม่สายอยู่แถวๆ แม่ริมนะ อิอิ
รถคันนี้ ไม่เคยงอแง ไม่เคยเสียกลางทาง พาฉันกลับบ้านโดยสวัสดิภาพทุกครั้ง มีอยู่ครั้งเดียว ที่แบตเตอรี่รถหมดก่อนสอบหนึ่งวัน อันเนื่องมาจากความไม่ค่อยใส่ใจเรื่องรถของฉันเอง คราวนั้น ฉันกับเพื่อนนั่งติวหนังสือกันอยู่ริมถนนข้างฟุตบาทเพื่อรอผู้ช่วยเหลือ ช่างเป็นประสบการณ์ที่น่าเศร้าพิกล

เจ้าโซลูน่าคันนี้ จะได้อยู่กับฉันอีกไม่กี่วัน ใจหายไม่น้อย เมื่อคิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันต่อไป ฉันหวังว่า เจ้าของใหม่ จะรักมัน ดีใจที่เขาบอกว่าเขาจะนำรถคันนี้ไปเข้าศูนย์โตโยต้าที่เดิม ดีใจ ที่เขาจะดูมันอย่างดีเหมือนที่เคยเป็น (หรือเปล่านะ)