ไม่เน้นปริมาณ

A friend in need is a friend indeed

วันนี้ได้รับฟอร์เวิดส์เมล์ดีๆ อีกแล้ว

คุณสมบัติของเพื่อนที่ดี

เพื่อนในยามที่ต้องการ คือเพื่อนแท้

**คน ที่เป็น เพื่อน คอยเตือน ยามเพื่อนพลั้ง

คอยฟัง ยามเพื่อนขอ คอยรอ ยามเพื่อนสาย

คอยพาย ยามเพื่อนพัก คอยทัก ยามเพื่อนทุกข์

คอยปลุก ยามเพื่อนท้อ คอยง้อ ยามเพื่อนงอน

คอยสอน ยามเพื่อนผิด คอยสะกิด ยามเพื่อนเผลอ

คอยเจอ ยามเพื่อนหา คอยลา ยามเพื่อนกลับ

คอยปรับ ยามเพื่อนเปลี่ยน คอยเรียน ยามเพื่อนเที่ยว

คอยเคี่ยว ยามเพื่อนเล่น คอยเย็น ยามเพื่อนร้อน

คอยหอน ยามเพื่อนเห่า คอยเฝ้า ยามเพื่อนฟุบ

คอยอุบ ยามเพื่อนปิด คอยคิด ยามเพื่อนถาม

คอยปราม ยามเพื่อนหลง คอยปลง ยามเพื่อนแกล้ง

คอยแบ่ง ยามเพื่อนหมด คอยอด ยามเพื่อนทาน

คอยคาน ยามเพื่อนล้ม คอยชม ยามเพื่อนชนะ

คอยสละ ยามเพื่อนชอบ คอยปลอบ ยามเพื่อนเศร้า

คอยเย้า ยามเพื่อนเหงา

ส่งแต้มกลับบ้าน

เมื่อวานฉันได้รับข่าวร้าย แต้มเสียชีวิตในตู้ออกซิเจน ฉันใจหาย หมอเอาแต้มใส่ไว้ในกล่องกระดาษ ฉันอุ้มกล่องของแต้มมาไว้บนเบาะหน้า บอกหมอว่า ขามาก็นั่งมาด้วยกัน ขากลับ ก็ต้องพาแต้มกลับไปแบบนี้เหมือนกัน
น้ำตาฉันจะไหล เมื่อค่อยๆ ขับรถพาแต้มกลับบ้าน แต่ก็นึกในใจว่า แต้มไปสบายแล้ว แต้มไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องปวด อีกต่อไป
กลับบ้านใกล้จะมืด ฉันรีบไปหยิบยืมอุปกรณ์การขุดดินจากบ้านน้า แล้วก็ลงมือขุดหลุมฝังแต้มด้วยตัวเองในสวนหลังบ้าน
แต้มนอนสงบนิ่งอยู่ในกล่อง ฉันขุดหลุมจนคิดว่าลึกมากพอ หาผ้ามาวางรองเป็นที่นอนให้แต้ม และมีผ้าห่มมาให้แต้มด้วย
ฉันบรรจงอุ้มแต้มลงนอนในหลุม ถึงเวลาได้หลับอย่างแท้จริงเสียทีนะแต้ม เวลาบนโลกนี้ของแต้มช่างหมดลงอย่างรวดเร็ว
แต้มอยู่มาบนโลกเกือบ 1 ปีเต็ม ชาติหน้า ขอให้แต้มไปเกิดในภพภูมิที่ดี

แต้ม

ก่อนสิ้นปี แต้มหายออกไปจากบ้านสองวัน พอแต้มกลับมา แต้มมีอาการอ่อนล้า เห็นได้ชัดว่าแต้มไม่สบาย แต่คราวนี้ แต้มต่างจากหนูดี ที่เมื่อคราวก่อน หนูดีดูไม่เป็นหนักเท่าแต้ม แต้มนอนคอตกอยู่บนชั้นวางรองเท้าที่บ้าน
ฉันตัดสินใจพาแต้มไปพบคุณหมอ หมอบอกว่าแต้มมีไข้ ฉีดยาลดไข้ให้แต้ม จากนั้น ฉันพาแต้มกลับบ้าน วันถัดมา แต้มมีอาการตาเหลืองมากๆ ฉันตัดสินใจพาแต้มไปหาหมออีกครั้ง คราวนี้ หมอบอกว่า แต้มอาจเป็นโรคตับ หมอให้ยาบำรุงตับให้แต้ม และบอกให้ฉันกกไฟให้แต้ม เพราะแต้มตัวเย็นมากๆ และให้ป้อนน้ำหวานให้แต้ม เพื่อบำรุงตับ
ฉันเริ่มใจไม่ดี แต้มเป็นเยอะมากกว่าที่คิดไว้ ฉันฉลองวันขึ้นปีใหม่กับญาติๆ ที่บ้าน พร้อมๆ กับคอยดูแต้มที่ต้องนอนอยู่ในตะกร้าพร้อมหลอดไฟเพื่อทำตัวแต้มให้อุ่น หลังปีใหม่ ฉันก็ได้ข่าวดี อุณหภูมิร่างกายของแต้มเป็นปกติอีกครั้ง เริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง
อย่างไรก็ดี เรื่องของแต้มยังไม่จบแค่นี้ แต้มยังไม่ยอมทานข้าว แต่แต้มก็ทานน้ำเก่ง ลุกมาทานน้ำเอง และบางครั้ง แต้มก็นอนหลับ เอาคางเกยขันน้ำของแต้มนั่นเอง
หลังจากนั้น แต้มเริ่มลงมาข้างล่าง มานอกบ้าน รอรับฉันเวลากลับบ้าน ฉันใจชื้น แต้มต้องดีขึ้นแล้วแน่ๆ ไม่นานแต้มจะหายเหมือนเดิม
แต่หลังจากนั้นไม่นาน แต้มกลับมีอาการแย่ลงไปอีก แต้มเริ่มไม่ทานน้ำเอง หายใจหอบขึ้น แต้มหายไปอีกครึ่งวันกับหนึ่งคืน ฉันใจหาย เริ่มทำใจ ว่าแต้มอาจจะอยากจากไปโดยทิ้งภาพที่สวยงามไว้ข้างหลัง อย่างไรก็ดี ฉันยังมีความหวังว่า แต้มอาจจะกลับมาที่บ้านอีก แต้มต้องไม่เป็นอะไร
แต่วันถัดมา แต้มมาหมอบนั่งอยู่ข้างบ้านอีกครั้ง ฉันทิ้งทุกอย่างในมือ วิ่งไปหาแต้ม คราวนี้แต้มหอบหนักกว่าเดิม เมื่อป้อนน้ำ แต้มกลับไม่อยากทานน้ำ แต้มอาเจียนเอาน้ำออกมาหมด ฉันใจไม่ดี รีบพาแต้มไปหาหมออีกครั้ง
คราวนี้ แต้มต้องถูกให้น้ำเกลือ และอยู่ในตู้ออกซิเจน ฉันใจแป้ว ทำใจว่า นี่คือสิ่งที่ฉันจะทำได้ดีที่สุดเพื่อแต้ม คราวนี้ ถึงคราวที่แต้ม ต้องสู้แล้วล่ะ แต่ถ้าแต้มสู้ไม่ไหว พี่ก็ไม่ยื้อแต้มไว้นะ