เรื่องหมูๆ

มีอยู่วันหนึ่ง ไปทานข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารมังสวิรัติหน้าคณะเภสัชฯ มช. เจอะกลอนนี้แปะอยู่หน้าร้าน เลยขออนุญาตที่ร้านจดมาเผื่อแผ่กันอ่านนะ

เสียงร้องขอ ชีวิต จิตหวาดหวั่น
เสียงห้ำหั่น เข่นฆ่า น่าสยอง
เสียงคมดาบ กรีดเชือด เลือดไหลนอง
เสียงกรีดร้อง สะท้านจิต สะกิดใจ
ท่องสัพเพ สัตตา มาแต่ไหน
ยังเข้าใจ ในเนื้อแท้ แต่ผิวเผิน
ยังฆ่าบ้าง กินบ้าง อย่างเพลิดเพลิน
ยังใช้เงิน ซื้อชีวิต อนิจจา
สัตว์เกิดกาย มาใช้กรรม ที่ทำไว้
เป็นเป็ดไก่ กุ้งปู เป็นหมูหมา
ตามเหตุต้น ผลกรรม ที่ทำมา
มิใช่ฟ้า ประทานมา ให้คนกิน
"การละเว้นชีวิตทำให้จิตผ่องใส" แถมมีอีกวันหนึ่ง หลังจากวันทีได้จดกลอนนี้มาหลายเดือน รถจอดติดไฟแดง ข้างๆ มีรถบรรทุกกำลังขนส่งหมูเพื่อจะไปโรงฆ่าสัตว์ มีอยู่ตัวหนึ่ง ตามันเศร้ามากๆ ตั้งแต่นั้นมา เลยหลีกเลี่ยงที่จะทานเนื้อหมู หมูน่ารักออกนะ