มาถึงทุกวันนี้ ทุกคนเอาแต่สงสารฉัน ที่สูญเสียแม่และต้องเผชิญกับสภาวะการอยู่คนเดียวแบบไม่ทันตั้งตัว
ส่วนฉัน ก็สงสารตัวเองไม่น้อยที่ต้องมาประสบพบเจอกับสภาวะที่ว่า แต่จะทำอย่างไรได้ หรือชีวิตของฉันจะถูกลิขิตมาแบบนี้
เฝ้าบอกตัวเองว่า ต้องเข้มแข็ง ไม่งั้นแม่จะเป็นห่วง บางครั้ง นึกอยากจะนอนร้องไห้ แต่ก็เตือนตัวเองว่าถึงเวลาเป็นผู้ใหญ่เสียที คราวนี้ ฉันต้องประคับประคองชีวิตของตัวเองไปให้ตลอดรอดฝั่ง แต่ก็ไม่แคล้วจะตั้งคำถามกับตัวเองว่า แล้วชีวิตต่อไปจากนี้ จะอยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อใคร
คำตอบที่พอจะนึกออก ก็คงอยู่ไปเพื่อหมาๆแมวๆ เพื่อนสี่ขาของฉันเหล่านี้ อยู่เพื่อเพื่อนๆ น้องๆ นิสัยดีที่พบเจอในที่ทำงาน
หรือคำตอบอาจเป็นเพียงเพราะ อยู่ไปเหอะ เพราะยังมีลมหายใจอยู่ เช่นนั้น ฤ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น