เช้าวันศุกร์ที่ 28 มีนาคม 2551 แม่จากฉันไปอย่างสงบ คำถามหลายข้อ ยังคาอยู่ในหัวใจของฉัน เช่น
แม่เป็นอะไร แม่ไม่สบายตรงไหน
ทำไมฉันไม่ยอมเชื่อแม่และพาแม่ไปหาหมอ
ทำไมวันนั้น วันเสาร์ 6 วัน ก่อนแม่จะเสีย พาแม่ไปหาหมอ แต่ทำไม หมอไม่อยู่
แม่จะโกรธฉันหรือเปล่า ที่ฉันไม่ยอมเชื่อแม่และพาแม่ไปโรงพยาบาลตามที่แม่ขอ
ตอนนี้แม่อยู่ไหน และ
แม่จะรู้หรือเปล่าว่าฉันก็รักแม่ไม่น้อยไปกว่าใคร
ในวันฌาปนกิจแม่เมื่อ 31 มีนาคม 2551 ฉันมีโอกาสอ่านกลอนนี้ในงาน หวังว่ากลอนนี้ จะได้ยินถึงหูของแม่ที่อยู่บนฟ้าด้วย
"ในวันนี้ ลูกได้ดี เพราะแม่ช่วย
แม่กอร์ปด้วย ความดี ที่สั่งสม
ยามลูกดื้อ แม่ถือไม้ ใช้อบรม
ยามลูกตรม แม่ปลอบใจ หายทุกข์พลัน
ต่อแต่นี้ แม่จากไป ลูกใจหาย
ยามเจ็บไข้ จะได้ใคร ช่วยปลอบขวัญ
หาอาหาร หวานคาว ทุกสิ่งอัน
บุญคุณนั้น จำใส่ใจ ไม่ลืมเลือน"
ฉันเสียใจที่ยังไม่ได้ทำอะไรหลายๆ ให้แม่ หรือทำกับแม่ ถ้ารู้ว่าแม่จะได้อยู่ด้วยกันอีกไม่กี่วัน ฉันคงทำตัวให้ดีกว่านี้ ฉันจะอยู่กับแม่ พูดจาไพเราะเสนาะหู ไม่ทำให้ท่านขุ่นเคืองใจ แต่ตอนนี้ ฉันไม่มีโอกาสทำเช่นนั้นอีกแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น