นินทาแมว(2)

ถึงคิวเหยื่อรายต่อไปของฉัน

เสือน้อย
ฉันเรียกเสือน้อย ว่า น้อย สั้นๆ
น้อยเป็นแมวน่าสงสาร น้อยเกือบจะตายเพราะน้อยเคยป่วยเป็นโรคไตเรื้อรัง

เล่นเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้อง น้อยต้องนอนพักฟื้นในโรงพยาบาลสัตว์หลายวัน

เวลาฉันไปเยี่ยมน้อยหลังเลิกงาน น้อยจะคุยกับฉัน เมี้ยวๆๆๆ เหมือนจะเล่าอะไรให้ฟังในยามที่ไม่เจอกัน

ฉันก็เจ้าๆๆ รับฟังน้อยเล่า ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว ไม่รู้หรอก ภาษาแมว

แต่เรารู้ภาษาใจซึ่งกันและกัน

หลังจากน้อยหายป่วยหนักคราวนั้น น้อยรักฉันมากขึ้น เหมือนจะขอบคุณที่ช่วยชีวิตน้อยไว้
น้อยเป็นแมวขี้ตื่น เครียด บางครั้ง น้อยก็ขี้เล่น

น้อยชอบให้ฉันม้วนถุงเท้าสารพัดสีให้เป็นลูกบอล โยนให้น้อยตะครุบเล่น

น้อยเป็นแมวที่อยู่เป็นเพื่อนฉันเป็นส่วนใหญ่ในบ้าน

เวลาอ่านหนังสือ น้อยจะนอนหมอบอยู่ข้างๆ เงียบๆ

เวลาเกาพุงให้น้อย น้อยจะหลับยิ้มอย่างมีความสุข

ช่างไม่น่าเชื่อว่าน้อยจะรอดชีวิตจากการป่วยหนักคราวนั้นมาได้

แต่ช่างเหอะ ถึงตอนนี้ เราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนี่นา
น้อยเป็นแมวเรียบร้อย แต่ก็เครียดบ่อย คงเพราะโดนหนูดีไล่กัดเอาบ่อยๆ

น่าแปลก ที่ก่อนหน้านี้ หนูดีกับน้อย อยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกันเป็นอย่างดี

เพราะเป็นพี่น้องกัน เกิดจากท้องแม่นวลเหมือนกัน

แต่เมื่อน้อยกลับจากโรงพยาบาลสัตว์หลังจากรักษาโรคไตหาย หนูดีก็เปลี่ยนไป

เจอน้อยทีไร ไล่กัดน้อยทุกที เหมือนจะอิจฉา ไม่อยากให้ฉันโอ๋น้อยมากเกินไป
เฮ้อ แมวสองตัว อยู่ในบ้านเดียวกันไม่ได้

เศร้าจัง พี่น้องกันแท้ๆ อย่าให้เกิดขึ้นกับคนเลยนะ