วันพฤหัสบดีที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2550

ตีซี้สมชาย

สมชายกำลังยิ้ม อารมณ์ดีฮะ มาหาแฟน

หวัดดี สมชาย เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ มาบ้านพี่บ่อยๆ นะจะได้เป็นพ่อของลูกลักกี้ไง อิอิ


สมชายสุดหล่อ คราวนี้ฉันตีสนิทสมชายได้แล้ว


โปรดสังเกตุท่านั่งของหนุ่ม.. เต๊ะซะ.... แหม กลัวลักกี้ไม่หลง อิอิ


วันที่ฉันได้มีโอกาสนั่งใกล้ๆ สมชาย ถ่ายรูปสมชายระยะเผาขนแบบนี้ เป็นวันที่มีอะไรหลายๆ อย่างเกิดขึ้นกับฉัน วันนั้น ฉันทั้งท้อแท้ เสียใจ ผิดหวัง ที่แม่ดื้อ เพราะซ่อนยาไว้ใต้ลิ้น แม่ไม่ยอมทานยาอีกแล้ว ทำให้ฉันประสาทกระเจิงไปค่อนวัน แต่จริงอย่างที่เคยได้ยินคนเขาพูดว่า บนโลกใบนี้ ไม่ได้มีสิ่งใดที่ร้ายกับเราเสมอไปหรือจะดีตลอด ไม่งั้นจะเรียกว่าชีวิตได้หรือ เพราะชีวิตของคน ต้องมีทั้งทุกข์และสุข จึงจะเรียกว่าชีวิต
ในขณะที่กำลังโกรธและน้อยใจแม่ แม่กลับบอกฉันว่า "น้องมาดูนี่สิ สมชายมาหาแน่ะ" ประโยคนั้น ทำให้โลกของฉันสดใสขึ้นอีกครั้ง นั่นแสดงว่าแม่เข้าใจฉัน แม่รู้ว่าฉันรักสมชาย และอยากให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ภายในเวลาไม่กี่วินาที ท่ามกลางความศร้าของฉัน แม่และสมชาย หมาไทยตัวนี้ ก็มาเติมแต่งให้ชีวิตฉันมีกำลังใจสู้กับปัญหาต่างๆ ได้อีกครั้ง ฉันจึงได้ปรัชญามาข้อหนึ่งว่า จะสุขหรือจะทุกข์ ล้วนอยู่ที่ตัวเราเป็นคนเลือก เราสามารถเลือกได้ว่าจะทุกข์ หรือจะสุข

ไม่มีความคิดเห็น: